Vroeg in de ochtend zijn we aangekomen in Ulan Bator, de hoofdstad van Mongolië. We lopen van het station naar ons hotel, waar we een kamer op de vierde verdieping krijgen. Uiteraard weer zonder lift.
Het lijkt allemaal netjes en de kamer is enorm. De badkamer blijft nog even geheim, want de deur wil niet open. Maar weer naar beneden om te vragen of er iemand naar wil kijken. Een mannetje loopt mee en na enig getrek en gepruts gaat de deur dan toch open. We besluiten de deur maar niet meer dicht te doen.
Helaas is Wiebe niet helemaal helder en doet gezellig de deur weer dicht. Tja en dan sta ik het volgende moment met een halve deurkruk in de handen....finaal afgebroken. Gelukkig krijgt Wiebe de deur weer open. Scheelt dat hij nu ook gewoon niet meer makkelijk dicht kan.
Na een verkwikkend dutje gaan we de stad verkennen. Plattegrondje op zak en dan maar wandelen. Het overstreken van de straten is hier een enorme uitdaging. Zebrapaden geven geen enkele garantie voor een veilige oversteek. Het is meer een kwestie van met een groepje tegelijk proberen over te steken als je denkt dat het kan. Als iemand begint te lopen, dus gelijk meelopen. Met een beetje geluk stoppen de auto's dan of rijden ze om je heen. Het verkeer hier in de stad is volkomen vastgelopen en er staat een permanente file. In Rusland begrepen we al waarom mensen soms een monddoekje voor hadden, maar hier is het gewoon vreemd dat zo weinig mensen een hebben. Als je een uitlaatgassen overkill wilt hebben, ga dan vooral wandelen door Ulan Bator. Misschien dat dit de reden is dat zoveel mensen de auto nemen...
Een dag in de hoofdstad is voor ons meer dan genoeg en we zijn blij dat we de komende dagen de binnenlanden in gaan.