Maanden op gewacht, maar nu is het dan echt zover. Vandaag gaan we beginnen aan het eerste gedeelte van de Trans Mongolië Express. Met de metro 5 grijze haltes, dan nog 2 bruine haltes en daar zijn we dan. Het station. En nu...de trein staat al wel op het grote bord, maar er staat nog geen perron achter. We zijn ook wel een beetje aan de vroege kant en moeten nog even wat drinken inslaan voor onderweg. In de stationshal zijn kioskjes, maar dan moet je wel eerst je tassen e.d. laten controleren. We staan even te twijfelen en er komt gelijk een agent naar ons toe. Waar we moeten zijn. Tickets laten zien en proberen uit te leggen dat we eerst even iets willen eten en drinken. De man snapt er niets van, maar roept er iemand bij die wat Engels spreekt. Eigenlijk zitten we compleet in het verkeerde gedeelte, maar er wordt een hek opengemaakt en via die weg kunnen we alsnog de stationshal in.
Tas vol en dan op zoek naar de juiste trein. Toch maar even vragen waar we moeten zijn en een vriendelijke dame wijst ons de weg. Een drukte van belang, maar nog steeds geen perron voor de trein. We zetten onze tassen maar neer en gaan lekker mensen kijken. Zodra er een 3 achter de trein verschijnt, begint iedereen de tassen, dozen en bepakking bijeen te rapen en loopt perron 3 op. Onze wagon is vrij snel gevonden en daarmee ook twee Nederlandse medereizigers, Nico en Paul. Onze provodnika (geen idee of je het zo schrijft) blijkt een paar woordjes Engels te spreken. Erg handig! We delen onze coupe met Irina die geen woord Engels spreekt. Ze blijkt maar een klein stukje mee te reizen. Ze stapt uit en we krijgen nieuwe medereizigers. Een man van onze leeftijd die niet echt contact zoekt en een meid van een jaar of 13 die zit te snotteren als ze afscheid neemt van haar familie en nog een tijdje verdrietig in een hoekje zit. Ook tegen de avond zit ze weer even te snotteren. De arme ziel. Spreekt overigens ook geen woord Engels en heeft een totaal onuitspreekbare naam.
Onze buren zijn twee Nederlandse meiden Fleur en Janneke. Gezellige dames die net zijn begonnen aan een wereldreis van een jaar. Ze zijn heel wat van plan.
Op een stationnetje kopen we een plaatselijke lekkernij. Iets van deeg met vlees erin. Ze zijn nog warm. Terug in onze coupe kijkt de man moeilijk naar ons zakje en zegt "no good" . No good? Nee schudt de man met zijn hoofd en wrijft over zijn buik...Als dat maar goed gaat dan. Het smaakt prima en we zitten gelijk vol. De noodles laten we vandaag voor wat ze zijn. Wel voor de zekerheid wat cola erachteraan...
Dan maar eens ons bedje klaarmaken voor de nacht. Eerst een matrasje neerleggen, dan een lakentje erover, kussensloop om het kussen heen en het dekbed in de overtrek stoppen. We zijn er helemaal klaar voor. Nog even tanden poetsen. Neus dicht, want het toilet wordt er niet beter op. Pfff wat een stank en wat een rotzooi. De heren doen hier de bril niet omhoog, de dames hangen boven 't toilet en dat in combinatie met een wiebelende trein...vul het plaatje zelf maar in.
Tegen de ochtend verlaat de man de trein. We delen de coupe nu alleen nog met de jonge meid.
Tijd voor ons eerst ontbijt in de trein. Gezellig op het bankje gezeten smeren we onze broodjes. Bakje thee erbij. Best heel kneuterig. We komen erachter dat er nog een toilet is. Deze is een stuk schoner. Inmiddels ook uitgevonden hoe we water uit de kraan kunnen krijgen, dus we kunnen ons ook wat opfrissen.
Ons kamergenootje heeft inmiddels haar telefoon leeg gespeeld en verdwijnt naar de gang om 'm op te laden. Haar plaats wordt ingenomen door de Nederlanders. Gezellig zitten we met z'n 6-en op de twee bankjes en beginnen aan een potje Yatzee. Nico kijkt toe en maakt de foto's. Daarna gaan we over op een ander spelletje 1000-tje. Wiebe sluit zich aan bij Nico en Paul en Dani storten zich op het nieuwe spel ondersteund door de adviezen van Fleur (die zelf onderaan de scorelijst bungelt). Koekje erbij, koppie thee; de ochtend vliegt voorbij.
De middag lekker naar buiten kijken, boekje lezen, noodle soepje.
Tegen de avond de restauratiewagon maar eens opzoeken. Kan nog net voor een lange treinstop. Drie wagons verder komen we opeens in een redelijk modern rijtuig. We krijgen de menukaart en kiezen ons gerecht. Als het komt kijken we gelijk of de ramen goed dicht zitten. Je moet niet teveel honger hebben, want dan ga je het op deze maaltijd echt niet redden. Maar goed, we spoken de hele dag niets uit dus hebben niet echt veel nodig.
De jonge meid gaat ons in de middag verlaten evenals de twee Nederlandse meiden. Zij gaan Omsk onveilig maken.
Die avond krijgen we weer een nieuwe in de coupe. Een Rus met een onuitspreekbare naam die wederom geen Engels spreekt. Hij kleed zich om (korte broek met T-shirt) hangt z'n nette pak op en verdwijnt. Tegen een uur of 9 is hij er weer en maakt z'n bed op. Daarna is hij weer verdwenen.
Op gegeven moment verschijnt hij weer en gaat ook op bed. Als we midden in de nacht even wakker worden, blijkt hij weer verdwenen. In de ochtend ligt hij er weer en er hangt een behoorlijke alcohollucht in de coupe. Later in de ochtend ruimt hij z'n spulletjes op en zegt opeens "goodd luckkk" met een giga Russische tongval. Sprak dus toch een paar woordjes Engels ;-)
Even hebben we de coupe voor ons alleen, maar dat duurt niet lang. Tijdens onze 20 minuten luchten (lange stop op een perron...als er een perron is), zien we beweging in de coupe. Spannend...wie zal het nu weer zijn? Het blijkt een super gezellig Russisch stel te zijn. Hij spreekt een paar woordjes Engels (echt maar een paar), maar zij spreekt redelijk Duits. Binnen 5 minuten worden we uitgenodigd om met ze mee te eten. Ze wijzen op een boodschappentas vol met eten die ze meegekregen hebben van haar zus. Dat kunnen ze niet alleen op, dus we moeten meehelpen. Daarbij moeten we ook echt een heerlijke snaps proberen die ze meegenomen hebben van vakantie. Er zit 60% alcohol in, maar je wordt er niet dronken van en krijgt ook zeker geen kater. Volgens goed Russisch gebruik starten we met een proost. Halverwege nog een proost op de kennismaking en dan nog echt een derde op het goede leven. Drie keer proosten hoort echt! We komen er niet onderuit. Wij maken al een grapje van 'jaja drie keer en daarna nog een en dan nog een op goed geluk enz enz'. Nee nee echt niet...Na de maaltijd; tja eigenlijk moeten we normaal gesproken echt nog even proosten op een goede reis naar huis...We liggen met z'n vieren helemaal in een deuk. Nathalie en Wowa (zijn volledige naam is onuitspreekbaar) duiken vervolgens op bed, want de afgelopen dagen hebben ze weinig geslapen. We laten ze lekker liggen en duiken zelf weer lekker in onze boeken...koppie thee erbij. Tijdens een lange stop nog weer iets gescoord bij de dames op het perron. Een pannenkoek met kaas en een wafelrol met iets van caramel. Weer hopen dat we Nico niet achterna gaan, want die heeft inmiddels een abonnement op het toilet...
Nog een nachtje in de trein en dan mogen we drie dagen luchten. Ongeveer twee uur voor Irkutsk worden we gewekt door een van de provodnika's. Voor ons gevoel slapen we net. Vanwege alle tijdzones die we door zijn gekomen, zijn we een beetje van slag. Wiebe denkt dat we maar een uur hebben en heeft alles al klaar. Zit al een beetje te kijken waarom ik niet wat meer opschiet. Hij gaat een praatje maken met Paul die ook slaperig op de gang staat bij te komen. Dan komt hij erachter dat we nog een uurtje extra hebben.
Alles ingepakt, afscheid nemen van Wowa (Nathalie slaapt nog steeds), bedankje voor de provodnika's en dan de trein uit. Het eerste deel zit er al weer op....